Monday, January 7, 2013

Florante at Laura (script)

Florante at Laura

Scene 1 (ang kabataan ni Florante)

NARATOR: si florante ay bugtong na anak nina Prinsesa Floresca at Duke Briseo. Ang butihing prinsesa ay anak ng hari ng krotona at ang mabait na duke ay siyang salamin sa karunungan sa buong albanya. Nang sanggol pa lamang si Florante ay ...

MENALIPO: haa.. isang Buwtre! iyan ang nararapat sa iyo halimaw.

FLORESCA: anong nangyayari at..

MENALIPO: princessa floresca ang...

FLORESCA: ang aking anak.. mabuti’y nasa mabuti kang kalagayan anak. salamat na lamang nandito ka menalipo kundi’y malamang napahamak na ang aking anak. Halika’t dalin natin siya sakanyang ama.

NARATOR: sapaglipas ng panahon si Florante ay nasa wastong gulang na upang tumuklas ng kanyang karunungan napagtanto ng kanyang ama na si Duke Briseo na siya ay pag aralin sa Atenas..

FLORANTE: ama.narito po pala kayo, at napansin ko ang iyong pagkabalisa..

DUKE BRISEO: florante anak, anak, napag isip isip ko napapanahon na upang tumuklas ka ng karunungan. Ikaw anak ay ipadadala namin sa Atenas, ang lungsod ng karunungan. Ang Atenas ay bantog sa mahuhusay na guro, isa na rito ay si antenor na siya mong magiging guro.

FLORANTE: pano po ang aking ina? Diyata’t mawawalay ako sa kanya.

DUKE BRISEO: batid ko ang pagmamahal na inuukol ng iyong ina, subalit kung tayo’y patatangay ng kalungkutan sanhi ng ating paglalayo ay hindi mo matatagpuan ang tagumpay....... Iyan ang dahilan kung kaya’t dapat nating pagtiisan ang lahat. Ang kapangyarihan ng luha ay dapat nating pawalang kabuhulan.

NARATOR: makalipas ang ilang araw naghanda si Florante patungo sa Atenas....

FLORANTE: makakaasa po kayo ina. Sige... paalam po........ Scene 2 (Atenas, atenas,pagkikipagkaibigan)

ANTERNOR:Nagagalak ako sa iyong pagdating, Florante

FLORANTE: gayun din po ang sumasapuso ko maestro.

NARATOR: isang buwan na ang lumipas subalit hindi humiwalay ang kalungkutan sa kanya, kahit minsan...... pinayuhan siya ng kanyang guro na makipagkaibigan at sinabi pa niyang maykakabayan siya dito. Nagpakilala si Florante sa kanyang mga kamag aral at di niya akalain na doon pala niya ang magiging pinakamatalik niyang kaibigan.

FLORANTE: mula ngayon ay kaibigan niyo akong lahat. Ako si Florante.

MENANDRO: asahan mong magiging matalik mo akong katoto!

ANTENOR: Wala yata si Adolfo?

MENANDRO: Nariyan lamang po at marami raw siyang ginagawa.

ANTENOR: o Adolfo... Siya nga pala si Florante, Adolfo, ang kababayan mo sa Albanya at anak ni Konde Sileno.

ADOLFO: Ikinagagalak kitang makilala, ako si Adolfo.

NARATOR: Mula noon ay naging masaya na si Florante. Madali silang nagkapalagayan ng loob ni Menandro. Ilang pahahon pa ang lumipas.

FLORANTE: Ako’y naliligayahan pagka’t ang ating pagkakaibigan ay nagdudulot sa akin ng sigla at sasiyahan.

MENANDRO: Ako ma’y nabihag ng iyong magandang kalooban Florante.

FLORANTE: Menandro nais kong sa pagbabalik ko sa amin ay makakasama kista!

MENANDRO: Sakaling ako’y palaring makakarating sa Albanya, asahan mong di upang humanap ng katanyagan kundi upang huwag na tayong magkahiwalay!

Scene 3: dula dulaan lang hindi totohanan

NARATOR: At di nagkabula ang kanilang sapantaha pagkalipas pa ng ilang taon ay si Florante na nga kinikillalang pinakamarunong sa paaralan. Ang pangalan niya’y naging bulaklak ng dila ng mga tao.

ADOLFO: (sa isip lamang) Hindi!!! Hindi ko maaaring palagpasin ang pag-agaw mo sa aking karangalan! Isa lamang sa amin ni Florante ay dapat na salubunging bangkay sa Albanya!

NARATOR: At pagkalipas ng ilang buwan ang paaralan ay nagtangi ng isang araw ng kasayahan.

ANTENOR: ang ating paaralan ay magkakaroon ng pagsasadula hango sa buhay ni Reyna Yokasta. Florante, papel ni Etyokles ang gagampanan mo. Katauhan naman ni Reyna Yokasta ang gagampanan ni Menandro.

NARATOR: patuloy ang kanilang paghahanda, lahat ay masaya maliban kay adolfo na noon ay.....

ADOLFO: nalalapit na ang araws mo Florante!!

NARATOR: isang araw bago pasimulan ang pagtatanghal, si Adolfo ay hindi dalawin ng antok laging sumasaisip niya ang maiitim na balak kay Florante.

ADOLFO: bukas magiging ganap ang aking paghihiganti! Bukas.

NARATOR: At nang dumating na ang pagtatanghal ng dula, ipinakilala ang pangunahing tauhan ng kasaysayan si Florante.

MGA TAO: mabuhay si Florante! Mabuhay.

ADOLFO: magpakabusog kana sa puri Florante at katapusan mo na.

ANTENOR: magsisimula na ang ating dula kaya lahat ay pumwesto na.

NARATOR; at sakalagitnaan ng kanilang pagtatanghal...

ADOLFO: MAGPAKATATAG KA NA AT ITO NA ANG KATAPUSAN MO

NARATOR: Sa halip na sabihin ang nasa orihinal na ikaw’y kumilala;t kapatid mo ako kay Epidong Bunga,” ang nawika ni Adolfo ay.....

ADOLFO: ikaw na umagaw ng kapurihan ko’y dapat kang mamatay! Umm Umm!...... Mamatay ka!.

MENANDRO: bitiwan mo iyan! Traidor, taksil.

ANTERNOR: anong nangyayari dito? Bakit Adolfo anong tinangka mong patayin ang iyong kababayan?

MENANDRO: isa kang baliw Adolfo!

ADOLFO: kailangang mawala siya pagkat siya ang umagaw sa karanangalan ko!

KAMAG-ARAL: isa kang habang, ulupong at sakim!.. Patayin si Adolfo. Patayin ang sukab!

NARATOR: hindi na nga inabot pa ng kinabukasan si Adolfo, noon din ay pina uwi sa Albanya.

ADOLFO: sa muli nating pagtatagpo ay titiyakin ko ang aking tagumpay, Florante titiyakin ko!

NARATOR: ANg buong Atenas ay nagilalas sa katampalasan ni Adolfo.

ANTENOR: hindi masama na ang isang tao ay magkaroon ng matayog na layunin, ang masama ay ang tamuhin ang katuparan na niyon sa kapinsalaan ng kapwa. Kung paano nagkaroon ng isang kain na pumatay sa kanyang kapatid na si Abel ng dahil sa inggit, paano nga kayang hindi magkakaroon ng isang Adolfong naghahangad ng pumatay sa kanyang sariling kababayan! Kahanga-hanga ang ginawa ni Menandro, ito’y isang magandang halimbawa ng pagkabayani.

FLORANTE: paano kaya kita magagantihan Menandro, kundi sa iyo ay isa na akong malamig na bangkay!

MENANDRO: iwaksi mo sa iyong isip ang bagay na iyan, dapat tayong mag pasalamat sa dakilang lumkha! Ang lahat ay utang lamang sa diyos ako’y kasangkapan lamang niya upang iligtas kasa kapahamakan!

MENANDRO: Florante, para ko ng nakikitang malapit ng dumating ang araw ng iyong pag-uwi

FLORANTE: sa palagay ko’y hindi ako makakauwi ng hindi ka kasama

MENANDRO: kung sumama kaya ako’y ipagkapuri mo naman kaya ako sa iyong mga kaibigan, sampu ng ama mong Duke?

FLORANTE: aba’y syempre ipapakilala kita.

Scene 4: ang Pagbabalik ni Florante

MENSAHERO: ipagapatawad niyo po ang aking pang aabala. may sulat po galing kay Duke Briseo ng Albanya para kay Florante. narito ang liham... : iyan ang katotohan anak, pumanaw na ang iyong ina. Hindi ko na ito ipinaalam sa iyo noon upang huwag masira ang iyong pag-aaral. Ang iyong AmaDuke Briseo

FLORANTE: wala na ang mahal kong ina. O mahabaging langit

ANTENOR: lakasan mo ang iyong loob Florante

MENANDRO: nakikiramay ako sa kalungkutan mo. Florante

NARATOR: napatingin sa malayo si Florante na wari ay natatanaw ang larawan ng kanyang ina.....

FLORANTE: ina, bakit hindi mo na ako hinintay. Hindi ba’t sinabi ko sa iyong ako’y magbabalik upang handugan ka ng aking tagumapay.

MENANDRO: huwag masayadong malumbay Florante, hindi makakatulong sa katawa mo ang kalungkutan.

FLORANTE: salamat sa iyong paalala Menandro, isa kang dakilang kaibigan

NARATOR: nakaraan pa ng dalawang buwan, dumating ang ikalawang liham ni Duke Briseo.

FLORANTE: pinauuwi na po ako mahal kong guro, nasa daungan na raw po ang sasakyan

ANTENOR: florante sa pag babalik mo sa Albanya ay tandaan mong mayroon kang isang kalaban, ang higanti ni Adolfo ay pakaingatan mo. At kung ikaw ay salubungin ng ngiti, mag ingat ka pero wag kang magpapahalata, lagi mong ihanda ang iyon sandata.

FLORANTE: salamat po sa iyong paggunita, siyanga pala Menandro, di ba sasama ka sa akin?

MENANDRO: ang pasiya lamang ng aking amain ang dapat nating hingin.

NARATOR: hindi na hinintay ni Antenor na tanungin siya ng dalawa. Noon din ay pumayag na sumama si Menandro kay Florante, ilang saglit pa sa daungan.

NARATOR: at ng sila’y makarating sa kaharian ng Albanya ay....

KAWAL: Duke Briseo narito po ang iyong anak na si Florante

FLORANTE: ama ko. Hindi ko akalain na ganito kapait ang ating pagkikitang muli.

DUKE BRISEO: anak ko sinubok tayo ng tadhana.

FLORANTE: marahil nga ama. Ama may gusto po akong ipakilala sa inyo siya po ang aking kaibigan si MENANDRO.

MENANDRO: ang aking kaliitan ay handang maglingkod a inyo

DUKE BRISEO: Nabalitaan ko na ang lahat, isa kang tunay na kaibigan, nagtitiwala ako sa iyo Menandro. Bilang araw ay makagaganti rin kami sa iyo.

KAWAL: Duke narito na po ang sugo.

SUGO: galing na po ako sa palasyo ni Haring Linceo na siyang nagsabi na narito kayo. Aalis na po ako.

FLORANTE: ano ang sinabi ama ko?

DUKE BRISEO: ito’y galing sa iyong ninuno na siyang Monarko sa Krotona, kailangan niya ang tulong ni Haring Linceo. Nakubkob ng mga kaaway na Moro ang Krotona sa pamumuno ng kilabot na si Heneral...

FLORANTE: Heneral Osmalik!

MENANDRO: ano ang pasya niyo mahal na Duke? Scene 5: Nanganganib ang Krotona

NARATOR: hindi nag-aksaya ng sandali ang mag ama, noon din ay nagsadya sila sa palasyo ni Haring Linceo at ng magkaharap sila ay...

HARING LINCEO: mabuti at nag sadya ka agad sa akin, ang Krotona ay nangangailangan ng ating tulong. O duke... sino ang binatang kasama mo? Ang kiyas na ito ay siyang kamukha ng bunying gerero, ang aking napangarap na sabi sa iyo na magiging haligi ng sentro ko’t reyno

DUKE BRISEO: siya ang bugtong kong anak kararating lang mula sa Atenas. Si Florante na inihahandog sa mahal mong yapak, ibilang na isang basalyo’t na alagad.

FLORANTE: haring poon, pag-utusan po ninyo ako.

HARING LINCEO: mabuting pagdating, mula ngayon ay ikaw na ang halal kong Heneral ng aking hukbo, Florante.

LAURA: narito pala kayo, mahal kong ama.

HARING LINCEO: o laura anak ko

NARATOR: sa kagustuhan narin ng hari, ang magandang si Laura ay nakaumpok nila sa pag-uusap na iyon kakaibang damdamin ang nadama ni Florante. Halos litung lito at di tuwid mag salita si Florante at laging sumusulyap sa kagandahan ni Laura at di lingid sa kanya ay gayun di ang nadarama ni Laura.

FLORANTE: napakaganda niya. Ano kaya itong nararamdaman ko. Pag-ibig na ba ito.

LAURA: kay kisig na binata, sino kaya siya?

NARATOR: nang matapos ang kanilang pulong, umuwi na sila Florante.

NARATOR: di mapawi ang kanyang kalungkutan dahil malapit na ang digmaan at hindi pa rin siya nakakapagtapat ng kanyang pag-ibig sa kanyang minamahal nasi Laura. Ng minsang hindi sinasadyang magkita ang dalawang nag iibigan ay..........

FLORANTE: anong hiwaga ng pagkakataon, parang hindi ako makapaniwala na ako’y humihinga pa sa mga ssandaling ito.

LAURA: nalalaman ko ang sanhi ng iyong kalungkutan, ipinagluluksa mo ang pagpanaw ng iyong ina.

FLORANTE: hindi iyon ang dahilan laura, ang kalunkutang nadarama ko ngayon ay nagsimula ng kita’y makilala.

LAURA: kung gayon kinalulungkot ko ang una nating pagkikita.

FLORANTE: hindi mo ako nauunawaan Laura, ang kalungkutan ko’y sanhi ng aking damdaming inuukol sa iyo na hindi ko maipahayag! Subalit sa pagkakataong ito, ikamamatay ko kung di mo mababatid na ikaw ay aking iniibig Laura!....... Laura iniibig kita, at kung hindi kalabisan ay nais kong bago ako magtungo sa larangan ay bigyan mo ng liwanag ang isinamo ko.

LAURA: hindi ko nais na lumisan kang malungkot, Florante.

FLORANTE: kay ligaya ko, sapat na ang mga luhang iyan upang sabihin kong ako ang pinakamapalad sa daigdig.

LAURA; florante, lumakad ka na at umaasa kang patnunubayan ka ng aking mga dalanigin.

FLORANTE; ang iyong pag-ibig ang siyang magiging sandigan ng aking tagumpay, paalam. Scene 6: ang digmaan

LAURA: diyos na mahabagin huwag mo pong itulot na mapahamak si florante. Patnubayan niyo po siya ng iyong mapagpalang kamay.

NARATOR: kinabukasan, ang hukbong patungo sa Krotona ay handang-handa na

NARATOR: ang mga kawal at si Florante kasama si Menandro ay tumungo na sa Krotona.

FLORANTE: iyan ang Krotona Menandro, kailangang magsipaghanda na tayo.

MENANDRO: gawin nating bigla ang pagsalkay upang malito ang mga kalaban.

NARATOR: at gaya ng kanilang plano. Tila limbas na nagsisilakay sina Florante at Menandro.

FLORANTE :Sugod mga Kasama!

NARATOR: Sa marahas na pagdaluhong nina Florante. Ang mga moro ay nagulo at hindi matutuhan ang gagawin. Nakipaglaban ang lahat hanggang magtapat sina Florante at Osmalik.

Mga kawal : Haaaa.....

HENERAL OSMALIK: kung ako ang hinahanap mo, magpakatatag ka na, mayabang na Heneral.

FLORANTE: ikaw pala ang sinasabi Osmalik, masusubukan ko ngayon ang tapang mo.

Mga kawal : Haaaa.....

FLORANTE: ito ang nababagay sa iyo haaaa. Ito na ang wakas mo, buhong. Uummm. Sayang na heneral.

MENANDRO: nagsitakas ang iba, nagtagumpay tayo, Florante!...... Isang kilabot na girero Florante, nagapi mo ang bantog na Heneral ng mga Moro.

FLORANTE: ikaw naman Menandro, kahanga-hanga ang iyong tapang tayo na sa Palasyo.

6~ TAO: mabuhay. Mabuhay ang tagapagligtas.

Scene 7:

NARATOR: iniisip niya ang kanyang minamahal na si Laura. Bumalik sila agad sa palasyo ng......

FLORANTE: Menandro, hindi ba ako namamalik mata lamang? Tingnan mo. Ang watawat ng Moro ay nasa itaas ng palasyo ng Albanya.

MENANDRO: nasasakop ngayon ng moro ang Albanya. Pinasok nila habang tayo’y nasa Krotona.

KAWAL NG (A): tila may kasama silang babae, Heneral.

FLORANTE: hindi ko gaanong maaniga..... diyos ko.... si..... Laura, siya nga.

MENANDRO: si Laura nga Florante

FLORANTE: mamamatay kayong lahat sa ginawa niyo... haaaa.... Laura, aking Laura. Ano ang nangyari at?...

LAURA: florante, salamat at ako’y nailigtas nyo sa tiyak na kamatayan. Ang buong kaharian ay nasa kamay ng mga Moro ang aking Ama at si Duke Briseo ay kasalukuyang nakakulong.

FLORANTE: wag kang mag alala, ngayon din ay sasalakayin namin ang palasyo! Mga kawal, mga kaibigan tayo’y maghanda. Tayo’y lulusob ngayon sa palasyo upang gupuin ang mga Moro. Lumusob na tayo. Haaa.....

NARATOR: walang lakas at katapangan ang nakahadlang sa kanila. Ang mga kaaway ay parang dinaanan ng salot . kabi kabila ang mga bangkay na Moro. At pag katapos rin nu’y agad agad nilang pinasok ang palasyo upang ilabas sa piitan ang Hari at Ama.

FLORANTE: Ama, hari nasaktan po ba kayo,

DUKE BRISEO: Florante, anak ko. maayos naman kami ng hari

HARI: salamat at inabot nyo kamingbuhay! Hindi ako nagkamaling hirangin kang Heneral ng aking Hukbo. Ikaw nga mandirigma na dumalaw sa aking panaginip.

NARATOR: Subalit may isang di natutuwa si Adolfo at.....

ADOLFO: talagang sakanya na humaling ang hangal na hari. Kung mayroon mang anay na sumisira ng kahoy. Ako ang anay na yaon na sisira sa inyong lahat.

NARATOR: ang tagumpay ni Florante ay sinundan pa ng lalong marami at malaking kapanalunan. Labing pitong kaharian ang gumalang at sumuko sa kanyang katapangan. Ilang buwan ang lumipas, muling sinalakay ang Albanya, pumasok ang mga Turko sa pamumuno ni Heneral Miramolin. At sa kahuli hulihan ay nanalo uli sila laban sa mga Mapanakop na nilalang. Nasa kaharian ng Etolya sina Florante pagkatapos ng laban ng may dumaring na liham galing kay Linceo.

Scene 8: ang taksil

KAWAL NG (A): Heneral may liham po galing Kay Haring Linceo.

FLORANTE: salamat.

MENANDRO: ano ang sabi Florante.

FLORANTE: pinauuwi ako sa Albanya at iwan ko raw sa iyo ang Hukbo. Paalam muna Menandro uuwi muna ako sa Albanya. Aalis na ako.

MENANDRO: nakakapagtaka naman yata. Hindi pinasama ang mga Hukbo.

NARATOR: nakarating na si Florante sa Albanya ngunit....

FLORANTE: ano ang ibig sabihin nito, hindi nyo ba ako kilala.

KAWAL NG (A): ikinalulungkot namin Heneral, subalit iyan ang pinag ustos sa amin ng Hari.

NARATOR: at sa laki ng kanyang pagkamangha ay kinulong siya sa isang madilim na bilanguan at dito niya nabatid na.

ADOLFO: magandang gabi, inutil na Heneral. Kamusta naman sa iyong kwarto. Maganda ba?

FLORANTE: Adolfo? bakit.. pano’t.. Bakit na sa iyo ang sentrong Korona. Taksil ka. Pano mo nagawa iyan sa sarili mong bayan. Nasan ang hari at ang aking ama?

ADOLFO: Florante... florante... kawawa ka naman at hulog ka sa aking bitag. Alam mo pinugutan ko lang naman ang iyong ama at ang hangal na Hari. Dahil hindi sila nararapat mamuno dito sa Albanya. Mga walang utak..

FLORANTE: pakawalan mo ako dito, buhong Florante. pagbabayaran mo ito ng mahal Adolfo. Ngunit hindi ko lubos na maisip kung paano naging Hari ang isang duwag.

NARATOR: pagkalipas ng labing walong araw ay inilabas siya sa piitan at:.....

FLORANTE: saan niyo ako dadalhin?

KAWAL NG (A): ikaw ay isang billango at ang hatol sa iyo ay. Igapos sa madilim na gubat.

FLORANTE: at kailan pa siya nagkaroon ng kapangyarihag humatol.

KAWAL NG (A): gaya ng aking sinabi noon. Siya ang hari ngayon at dimagtatagal ay pakakasalan niya si Prinsesa Laura.

FLORANTE: ano... kailangan niyo ako! Patutunayan ko na di karapatdapat mamuno si Adolfo. At di rin pakakasal si Laura sa Duwag niyong Hari.

KAWAL NG (A): huli ka na. Wala ka ng magagawa at sa palagay ko ito na ang ito na ang iyong katapusan.

Scene 9: gubat na mapanglaw

NARATOR: inilabas na ng piitan si Florante at idinala na siya sa madilim na gubat at iginapos sa puno ng higera. At si Florante ay iniwan sa gubat.

FLORANTE: diyos ko, anong uri ng kalupitan ang parusang ito.

NARATOR: parang nakikiramay ang kapaligiran sa kanya. Mistula itong libingan na ang tanging maririnig ay huni ng ibon at mumunting hayop. Isa man ay walang makadadamay sa kanya. Ang kanyang ama ay wala na, si Menandro ay walang kaalam alam na naiwan sa Etolya at si Laura ay nasa kapangyarihan ng malupit na Konde.

FLORANTE: laura, o aking laura! Malupit sa atin ang kapalaran. Sa pook na ito’y wala akong makitang pag-asa.

NARATOR: lumipas ang magdamag na di halos namalayan ni Florante. isang pikit man ay di makatulog. Sa kabila ng nanghihinang katawan ay pinipilit paring makatakas subalit wala siyang magawa..... Samantala sa kabilang panig isag girero ang ....

ALADIN: napakadilim ng gubat na ito. Dito muna ako magpapalipas ng pagod. (leon)

FLORANTE: ahhhh. Saklolo.

ALADIN: sino kaya iyon! Humuhingi ng tulong. Sandali lang.... nasapanganib siya. (espada laban)

FLORANTE: si...sino ka? Ang kasuotan mo’y nagpapahiwatig ng Moro!

ALADIN: huwag kang matakot ligtas ka na sa panganib. Oo, isa nga akong Moro na kaaway ng iyong lahi, subalit ngunit sa pagkakataong ito’y tao rin ako na may puso at damdamin.

FLORANTE: sasalamat sa pagligtas mo sa akin.

ALADIN: walang anuman iyon. Mapanganib ang pook na ito, humanap tayo na ligtas na pook. Kaibigan may natira pa akong pagkain. Heto kumain ka na. Alam kung gutom na gutom kana.

FLORANTE: maraming salamat.

NARATOR: naging palagay ang loob ni Florante sa Girerong Moro. Naubos niya ang tinapay at nakatulog.

ALADIN: huwag kang mag alala kaibigan, babantayan kita magdamag!

NARATOR: sa pangambang baka masila ng mabangis na hayop binantayan ng Moro si Florante hanggang ito’y magising.

FLORANTE: hindi ka natulog? Kay buti mo, hindi ko malaman kung paano kita pasalamatan.

ALADIN: kaibigan, maaari mo bang sabihin sa akin kung bakit nagkaganito ka.

FLORANTE: kaibigan ang pangalan ko ay Florante, makinig ka sa isasalaysay ko ang aking buhay mula sa kamusmusan.

NARATOR: isinalaysay ni Florante, ang kanyang buhay, mula pagkabata hanggang lumaki, ang mga nangyari sa kanya, at kung paano siya nakapunta sa gubat.

FLORANTE: at sa tuwing maaalala ko si Laura ay halos mawalan ako ng diwa.

ALADIN: masalimuot pala ang pinagdaanan ng iyong buhay, Florante.

FLOARANTE: at sa maraming digmaan sinuungan ko’u isa na si Heneral Osmalik sa aking nagapi, na ayon sa Balita ay siyang pangalawa sa tapang ni Aladin!

ALADIN: huwag kang maniwala sa mga balita, sakaling totoo man ay maraming dag dag.

FLORANTE: at ayon pa nga sa balita ay walang kasing bangis si Aladin.

ALADIN: yayamang natalos ko ang iyong buhay, pakinggan mo naman ang aking kapalaran.

FLORANTE: ikaliligaya kong mabatid kaibigan.

ALADIN: florante ang Aladin na iyong binabanggit na bantog sa persiya ay.... ako.

FLORANTE: i........ ikaw?

ALADIN: ako nga florante si Aladin, na katulad mo isa ring sawi.

FLORANTE: Diyata’t ang kaharap ko’y ang kilabot na mandirigma ng Persiya. ALADIN: ang akin namang kasawian ay dahil naman sa aking amang sultan na si Ali-adab. Siya ang umagaw sa mahal kong si Flerida.

NARATOR: isinalaysay ni Aladin ang ilang bahagi ng kanyang kahapon kay Florante. pati narin ang dahilan ng alitan nilang mag ama. Samantala sa kabilang banda sa etolya....

MENADRO: mukhang nagkakasiyahan kayo.

KAWAL: may Liham galing kay Laura

MENANDRO: kay Laura???? Tama nga ang aking hinala.. mga kawal.. mga kawal maghanda kayo ngayun din at lulusob tayo sa Albanya.

NARATOR: at ng , sila’y makarating sa kaharian ng Albanya...

MENANDRO: sugoooood! Patayin ang mga taksil

NARATOR: habang nagkakagulo ang ,mga tao sa Albanya itinakas ni Adolfo si Laura

ADOLFO: magiging akin ka ngayon

LAURA: bitiwan mo ako. Halimaw.

FLERIDA: bitiwan mo siya. Nilalang. Isa kang Halimaw. Ito ang nababagay sa iyo.

LAURA: maraming salamat... ummm..

FLERIDA: flerida

LAURA: maraming salamat Flerida. Kung hindi dahil sa iyo na ituloy ni Adolfo ang kanyang masamang balak. Ahh. Siya nga pala ako nga pala si Laura

NARATOR: nagpalagayang loob ang dalawang dalaga at sanhi narin ng pangyayari isinalaysay nilang pareho ang kani kanilang karanasan bago ang pagkakataong iyon.

ALADIN: at ng gabing iyon ay nilisan ko na ang Persiya at nilakbay ang madilim na gabi...

FLORANTE: hintay wala ka bang naririninig?

ALADIN: oo nga, tena at ating pakinggan!

NARATOR FLERIDA: subalit sadyang hindi ko matanggap ang pag-ibig ng sultan. Ninais ko pang magpakamatay ngunit paano si Aladin.. hanggang sa maisipan ko ang tumakas. Nilandas ko ang kaparangan at kabundukan hanggang marating ko ang kagubatan at...

LAURA: isa ka rin palang sawing nalayo sa iyong tunay na minamahal

FLORANTE: diyata’t si Laura ang narinig ko.

ALADIN: at kasama niya ang muyta kong si Flerida.

FLORANTE: laura o aking laura

LAURA: Florante

ALADIN: flerida

FLERIDA: Aladin

NARATOR: walang pagsidlan ng galak ang apat sa kanilang muling pagtatagpo at ang madawag na gubat na iyon ay naging paraiso.

LAURA: o florante, mula ng lumisan ka ay nagkaroon na ng gulo sa Albanya.

FLORANTE: Gulo? Anong gulo ang naganap mahal kong Laura?

NARRATOR: sa gitna ng pananabik sa muli nilang pagkikita. ikinuwento ni Laura ang mga nangyari sa Albanya habang siya ay nakikipag digma sa Etolya.... ang hindi nakaligtas sa matalas na pandinig ni Aladin ang......

ALADIN: teka, tila mga yabag ng maraming kabayo ang tunog na iyon.

FLORANTE: oo nga! Dali! Magsipag kubli tayo!

NARRATOR: at mula sa kanilang pinagkukublihan, ay ito ang kanilang nakita.....

FLORANTE: teka, tila namumukaan ko ang nangunguna. Oo nga, si..... si Minandro!

FLORANTE: Minandro,

MINANDRO: Florante. oh kaibigang Florante, ang akala ko’y hindi na tayo magkikita.

FLORANTE: Minandro, salamat.... salamat sa pagdatin nyo.

MINANDRO: pagkaalis mo’y isang sulat ang tinanggap ko, mula kay Laura, doon ko nabatid ang inilaang patibong ni Adolfo para sayo. Hindi ako nag aksaya ng panahon, tinipon ko ang dating hukbo at noon din ay sinalakay namin ang Albanya. At hindi kami na bigo, naibagsak namin ang mga kabig ni Adolfo. Hinahanap ko kayo pati na si Adolfo subalit hindi ko kayop matagpuan.

LAURA: kasalukuyan akong itinatakas a palasyo ng itakas ako’t dalhin ni Adolfo sa gubat at dito ako nakita ni Flerida. Na siyang nagligtas sa akin.

MENANDRO: kay ganda ng pagkakataon ngayon, wala ng liligalig sa bayan ng albanya

FLORANTE: menandro.

MENANDRO: florante,



KAWAL NG A.: MABUHAY SI Florante, MABUHAY SI prinsesa Laura

NARATOR: at nilisan nila ang madawag na kagubatang iyon upang magbalik sa Albanya. Gayon na lamang kanilang kagalakan ng matanaw na nila ang Albanya. Sa pagpasok nila ang lungsod ay sinalubong sila ng di magkamayaw ng mga mamamayan.

MAMAMAYAN SA ALBANYA: mabuhay ang bagong hari, mabuhay sina Florante at Laura.

NARATOR: at di naglipat araw ang dalawang puso ay pinag tali, sina florante at Laura, Aladin at Flerida. Pagkatapos ng malaking pigging sa Palasyo ay nagpaalam na sina aladin at Flerida..

ALADIN: paalam na florante, laura, hanggang sa muli nating pagkikita

FLORANTE: pagpalain kayo ni Bathala aladin, flerida.

NARATOR: AT SI Florante at Laura ay naging uliran sa pamamahala ng kaharian, malaki ang isinulong ng Albanya. Magbuhat noon ay di na humiwalay sa kanila ang kaligayahan.

Posted by at 86 comments:

Tuesday, December 4, 2012

BUOD NG BAWAT ARALIN

Kay Celia

            Kapag naaalaala ng makata ang nakaraan, iisang babae ang binabalikan niya sa gunita, si Celia lamang.  Matamis ang kanilang pag-iibigan at masaya sila habang namamasyal sa Ilog Beata at Hilom. Ngunt ngayo’y di mapigilan ng makata ang pagluha kapag naiisip na baka naagaw na ng iba ang pag-ibig ni Celia.  Dahil sa kalungkutan, natutong magsulat ng tula ang makata. Inihahandog niya ang tulang ito kay Celia, na ang sagisag ay M.A.R.(Maria Asuncion Rivera)

Sa Babasa Nito

            Nagpapasalamat ang makata sa mga babasa ng kanyang awit. Ang kanyang akda ay parang bubot na prutas sa unang tingin ngunit masarap kapag ninamnam. Hinihiling ng makata na huwag babaguhin ang kanyang berso at pakasuriin muna ito bago pintasan. Kung may bahaging di malinawan, iminumungkahi niyang tumingin lamang ang mambabasa sa ibaba ng pahina at may paliwanag doon. Ipinakiusap din niya na huwag babaguhina ng mga salita sapagkat sa halip na mapabuti ay baka sumama pa ang akda.

Sa Mapanglaw na Gubat

            Nagsisimula ang awit sa isang madilim at mapanglaw na gubat na di halos mapasok ng sikat ng araw. Madawag ang gubat at maraming puno ng higera at sipres. Maraming hayop dito, tulad ng ahas, basilisko, hyena, tigre at leon. Sa isang punong higera sa gitna ng gubat, naktali ang paa, kamay at leeg ng isang guwapong binata, na may makinis na balat at kulay gintong buhok. Sayang walang mga nimpa sa gubat na makapagliligtas sa binata.


Ang Reynong Albanya

            Umiiyak ang binatang nakagapos. Sinabi niyang naghahari ang kasamaan sa kahariang Albanya. Bawal magsabi ng totoo, may parusa itong kamatayan. Kagagawan ni Konde Adolfo ang lahat, sapagkat ibig nitong mapasakanya ang kapangyarihan ni Haring Linseo at ang kayamanan ni Duke Briseo na ama ng nakagapos.

Sawing Kapalaran

            Nakikiusap ang binatang nakagapos na ibagsak ng kalangitan ang poot nito at parusahan ang masasama. Alam niyang lahat ng nangyayari ay sa ikabubuti ng lahat kaya’t nakahanda siyang magdusa. Ang tanging hiling niya ay sana, maalaala siya ng minamahal na si Laura. Kung naiisip niyang iniiyakan ni Laura ang kanyang pagkamatay, para na rin siyang nagkaroon ng buhay na walng hanggan. Ngunit ang labis na ipinaghihirap ng kanyang loob ay ang hinalang baka naagaw na ng kanyang karibal na si Adolfo ang pagmamahal ni Laura.

Mga Hinaing ng Lalaking Nakagapos

            Larawan ng kalungkutan at pagseselos ang binatang nakagapos. Isinigaw niya sa buong kagubatan ang kanyang sama ng loob dahil tila nalimot na siya ni Laura, ngayon pa namang kailangan niya ito. Noon, kapag patungo sa digmaan, ang binata ay pinababaunan ni Laura ng luha at ng bandang may letrang L at mahahalagang bato. Pagkagaling sa labanan, munting galos ng binata ay huhugasan agad ni Laura ng luha. At kung nalulungkot ang binata pinipilit siyang aliwin ni Laura.

Halina, Aking Laura

            Ibig ng binatang nakagapos na muling ipakita ni  Laura ang dating pag-aalaala sa kanya. Ngunit natatakot ang lalaki na baka naagaw na ni Adolfo so Laura. Kaya’t nasabi niyang pasasalamatan pa niya si Adolfo pahirapan man siya nang husto, huwag lamang agawin si Laura. Lumuha ng lumuha ang lalaki hanggang sa siya’y mapayukayok.

Ang Pagdating ng Gerero

            Nagkataong dumating sa gubat ang isang mandirigma o gerero na sa pananamit ay masasabing isang Morong taga-Persiya. Naupo ito sa lilim ng isang puno at lumuluhang naghimutok. Nagbanta siya na sino mang umagaw sa pagmamahal ng babae ay papatayin niya, maliban sa kanyang ama. Naihimutok ng gererong Moro na sadyang napakalaki ng kapangyarihan ng pag-ibig. Kahit mag-aama’y nag-aaway nang dahil sa pag-ibig.

Duke Briseo—Mapagkandiling Ama

            Nang huminto sa paghihimutok ang gerero, nagulat pa ito sa sumalit na buntung hininga ng lalaking nakagapos. Moo’y ginugunita ng nakagapos ang amang mapagmahal na ipinapatay ni Adolfo. Pinaghiwa-hiwalay ang ulo, katawan at mga kamay ng kanyang ama at walang nakapangahas na ito’y ilibing. Ngunit hanggang sa huling sandali, tanging kapakanan ng kaisa-isang anak ang nasa isip ng ama.

Panaghoy ng Gereo

            Naalaala rin ng gerero ang sariling ama na kaiba sa ama ng lalaking nakagapos ay di nagpakita ng pagmamahal sa anak minsan man. Ang lalong masakit, ang kanyang ama pa ang umagaw sa babaing kanyang pinakamamahal. Maagang naulila sa ina ang gerero kaya’t di siya nakatikim ng pagmamahal ng magulang. Naputol ang iniisip ng gerero nang marinig sa nakagapos na malibing man ito ay patuloy pa ring mamahalin si Laura.

Sa Harap ng Dalawang Leon

            Dalawang leon ang papalapit sa nakagapos ngunit parang naaawang napahinto ang mga ito sa harap ng lalaki. Sa harap ng nagbabantang kamatayan sa pangil ng mga leon, nagpaalam ang binata sa bayang Albanya na pinaghandugan ng kanyang paglilingkod at kay Laura. Sinabi ng binata na ang lalong ipinaghihirap ng kanyang loob ay ang pangyayaring haharapin niya ang kamatayan nang di angkin ang pag-ibig ni Laura.

Ang Pagliligtas sa Lalaking Nakagapos

            Hindi na natiis ng gerero ang naririnig na daing. Kaya’t hinanap niya ang pinanggagalingan ng tinig. Pinagputol-putol ng gerero ang mga dawag hanggang marating ang kinaroroonan ng nakagapos. Anyong sisilain na ng dalawang leon ang binata na sa tindi ng hirap ay nawalan ng malay. Pinagtataga ng gerero ang dalawang leon hanggang sa mapatay. Pagkatapos kinalagan nito at kinalong ang binata.

Sa Kandungan ng Gerero

            Nang matauhan ang binata, si Laura agad ang unang hinanap. Nagulat pa ito nang mamalayang nasa kandungan siya, hindi ni Laura, kundi ng isang Moro. Ipinaliwanag ng gerero na di niya natiis na di tulungan ang binata, sapagkat magkaiba man sila ng pananampalataya, nakaukit din sakanyang puso ang pagtulong sa kapwa, gaya ng iniuutos ng Langit ng mga Kristiyano. Sa halip na magpasalamat, isinagot ng binata na higit pang ibig niyang mamatay sa laki ng hirap na dinaranas. Sa narinig na ito, napasigaw ang gerero.

Paglingap ng Gerero

            Walang kibuan ang dalawa hanggang sa lumubog ang araw. Dinala ng gerero ang binata sa isang isang malapad at malinis na bato. Dito pinakain ng Moro ang binata na di nagtagal ay nakatulog sa kanyang kandungan. Magdamag na binantayan ng gerero ang binata, na tuwing magigising ay naghihimutok. Nang magising kinaumagahan, nakapagpanibagong lakas na ang binata. Itinanong ng Moro ang dahilan ng paghihirap ng loob nito.



Kamusmusan ni Florante

            Isinalaysay ng binata ang kanyang buhay. Siya’y si Florante, nag-iisang anak ni Duke Briseo ng Albanya, at ni Prinsesa Floresca ng Krotona. Sa Albanya siya lumaki at nagkaisip. Ang kanyang  ama’y tanungan o sanggunian ni Haring Linseo at tumatayong pangalawang  puno sa kaharian. Isang matapang na pinuno at mapagmahal na ama si Duke Briseo.

            May ilang mahalagang pangyayari noong bata pa si Florante. Nang sanggol pa’y muntik na siyang madagit ng isang buwitre ngunit nailigtas siya ng pinsang si Menalipo. Isang araw, isang ibong arkon ang biglang pumasok sa salas at dinagit ang kanyang dyamanteng kupido sa dibdib. Nang siya’y siyam na taon na, pinalili[pas niya ang maghapon sa pamamasyal sa burol. Bata pa’y natuto na siyang mamana ng mga ibon at iba pang hayop. Naging mapagmahal siya sa kalikasan.

Ang Laki sa Layaw

            Lumaki sa galak si Florante. Ngunit ngayon niya naisip na di dapat palakhin sa layaw ang bata sapagkat sa mundong ito’y higit ang hirap kaysa sarap. Ang batang nasanay sa ginhawa ay maramdamin at di makatatagal sa hirap.
            Alam ito ni Duke Briseo. Kaya’t tiniis nito ang luha ng asawa at masakit man sa loob na mawalay sa anak, ipinadla siya ng ama sa Atenas upang doon mag-aral.

Pag-aaral sa Atenas

            Labing-isang taong gulang si Florante nang ipadala sa Atenas upang mag-aral. Ang naging guro niya rito ay si Antenor. Isa sa mga estudyante rito ay ang kababayang si Adolfo, na nang una ay nadama na si Florante na tila pakunwari lamang ang kabaitan ni Adolfo. Anim na taon sa Atenas si Florante. Sa loob ng panahong ito, natuto siya ng pilosopiya, astrolohiya at matematika.

Tangkang Pagpatay kay Florante

            Nanguna si Florante sa katalinuhan at dinaig niya maging si Adolfo. Napabalita ang una sa buong Atenas. Dito na lumabas ang tunay na pagkatao ni Adolfo. Sa isang dulang ginampanan nina kapwa ni Florante, pinagtangkaan nitong patayin ang huli. Salamat at nailigtas siya ng kaibigang si Menandro. Kinabukasan din, umuwi sa Albanya si Adolfo.

Namatay si Ina

            Naiwan sa Atenas si Florante at nagtagal doon nang isang taon pa. isang araw, tumanggap ng liham si Florante mula sa ama. Sinasabi sa sulat na namatay ang kanyang ina. Nawalan ng malay si Florante sa tindi ng kalungkutan. Hindi nakabawas sa kanyang kalungkutan ang tapat na pakikiramay ng guro at mga kamag-aral.

Mga Tagubilin ng Maestro

            Pagkaraan ng dalawang buwan ng matinding kalungkutan para kay Florante dumating ang ikalawang sulat ng kanyang ama, kasama ang sasakyang sumundo sa kanya. Bago umalis pinagbilinan si Florante ng gurong si Antenor na pakaingatan ng una si Adolfo sapagkat tiyak itong maghihiganti. Idinagdag pang huwag padadala si Florante sa magiliw na pakikiharap. Pinayuhan siyang lihim na maghanda nang hindi nagpapahalata.
           
            Pinayagan ni Antenor si Menandro na sumama kay Florante. Ang magkaibigan ay inihatid ng kanilang mga kamag-aral hanggang sa daungan.

Paghingi ng Tulong ng Bayang Krotona

            Di nagtagal nakarating sa Albanya ang magkaibigan. Pagkakita sa ama, napaluha si Florante nang muling manariwa ang sakit ng loob sa pagkamatay ng ina. Noon dumating ang sugo ni Haring Linseo, dala ang sulat ng Hari ng Krotona na humihingi ng tulong sapagkat nilusob ang Krotona ni Heneral Osmalikng Persiya. Pangalawa ito ng bantog  na si Prinsipe Aladin na hinahangaan ni Florante at ayon sa balita’y kilabot sa buong mundo. Sa narinig, napangiti ang Moro at nagsabing bihirang magkatotoo ang mga balita at karaniwang may dagdag na.

            Nagtungo sa palasyo ng Albanya ang mag-ama. Doon masakit man sa loob, pumayag din ang ama ni Florante nang ito’y hirangin ng hari na heneral ng hukbo.

Ang Kariktan ni Laura

            Nakilala ni Florante ang anak ng hari na si Laura, isang dalagangkaagaw ni Venus sa kagandahan, isang kagandahang mahirap isiping makapagtataksil.

            Sa harap ng kagandahan ni Laura, laging nagkakamali ng sasabihin si Florante sapagkat natatakot siyang baka di maging marapat sa dalaga.

Paghahanda Patungong Krotona

            Tatlong araw ang piging ng hari para kay Florante. Sa loob ng panahong ito ay di man lamang nakausap ni Florante nang sarilinan si Laura. Sa kabutihang-palad, isang araw bago umalis sina Florante upang makidigma, nakausap nito ang dalaga at pinagtapatan ng pag-ibig. Hindi sumagot ng ‘oo” ang dalaga ngunit lumuha siya nang umalis si Florante patungong digmaan.

Madugong Paglalaban

            Dahil sa luhang pabaon ni Laura, natiis ni Florante ang kalungkutang bunga ng pagkawalay sa minamahal. Pagdating sa digmaan, naabutan ng hukbo nina Florante na halos mawasak na ang kaaway ang kuta ng Krotona. Ngunit magiting na nagtanggol si Florante at ang kanyang mga kawal hanggang sa hamunin ni Osmalik si Florante na silang dalawa ang magharap. Limang oras silang naglaban hanggang sa mapatay ni Florante si Osmalik. Ipinagbunyi ng taong-bayan si Florante lalo nang malamang ito’y apo ng hari ng Krotona. Ngunit nahaluan ng lungkot ang kanilang kagalakan nang magkita ang maglolo. Muling nanariwa ang kirot ng pagkamatay ng ina ni Florante. Dito naisip ni Florante na walang lubos na ligaya sa mundo.

            Pagkaraan ng limang buwan sa Krotona, nagpilit nang bumalik sa Albanya si Florante upang makita si Laura. Ngunit nang malapit na at natatanaw na ang moog ng Albanya, biglang kinutuban si Florante.

Tanggulang ng Syudad

            Hindi nagkamali ang kutob ni Florante. Nakawagayway sa Albanya ang bandilang Moro. Pinatigil muna ni Florante ang kanyang hukbo sa paanan ng bundok. Mula roon natanaw nilang tila pupugutan ng ulo ang isang babae. Dali-daling lumusob sina Florante at ginapi ang mga Moro. Naligtas ang babae na walng iba kundi si Laura. Papupugutan ng ulo ang dalaga sapagkat tinanggihan nito ang pag-ibig ng emir at ito’y sinampal pa. noon binigkas ni Laura ang “sintang Florante.”

            Pinawalan ni Florante ang hari, ang kaniyang ama at ang iba pang bilanggong kinabibilangan ni Adolfo. Lalong nainggit si Adolfo kay Florante hindi lamang dahil sa papuring tinanggap kundi dahil nakamit pa niya ang pag-ibig ni Laura. Dahil dito, muling nagbalak si Adolfo na ipahamak si Florante.

Ang Kasamaan ni Adolfo

            Pagkalipas ng ilang buwan, lumusob ang hukbo ng Turkiya sa pamumuno ni Miramolin. Ngunit tinalo si Florante si Miramolin. Naging sunod-sunod ang tagumpay ni Florante hanggang sa umabot sa 17 ang mga haring nagsigalang sa kanya.

            Isang araw, nasa Etolya si Florante at ang kanyang hukbo nang dumating ang sulat ng hari na nagpapauwi sa kanya. Iniwan niya ang hukbo kay Menandro. Ngunit pagdating sa Albanya, nilusob siya ng 30,000 sandatahan at noon di’y ibinilanggo. Noon niya nalamang ipinapatay ni Adolfo si Haring Linseo at ang kanyang amang si Duke Briseo. Si Laura nama’y nakatakdang ikasal kay Adolfo. Labingwalong araw na ipiniit si Florante. Pagkaraan, itinali siya sa gubat na kinatagpuan sa kanya ng gererong Moro.

Ang Paghihirap ni Aladin

            Nang matapos magsalaysay si Florante, nagpakilala ang Moro. Siya si Aladin mula sa Persiya na anak ni Sultan Ali-Adab. Sinabi ni Aladin na yamang kapwa sila sawi ni Florante, mamuhay na silang magkasama sa gubat. Noon isinalaysay ni Aladin ang kanyang pinagdaanang buhay. Ikinuwento niya ang pakana ng sarili niyang ama upang maagaw sa kanya si Flerida. Ipinapakulong siya nito sa bintang na iniwan niya ang hukbo sa Albanya kahit wala pang utos ng sultan. At nang mabawi ni Florante ang Albanya, hinatulang pugutan ng ulosi Aladin. Pinatawad siya sa kondisyong aalis siya sa Persiya noon din. Bagama’t nakaligtas sa kamatayan, higit pang ibig ni Aladin na mamatay kaysa maagaw ng iba ang pagmamahal ni Flerida.

Ang pagtakas ni Flerida

            Natigil sa pag-uusap ang dalawa nang marinig ang dalawang babaing nag-uusap. Ayon sa isa, nang malaman niyang papupugutan ng ulo ang kanyang minamahal, nagmakaawa siya sa sultan. Pumayag ang sultan na patawarin ang nobyo ng babae, kung papayag itong pakasal sa sultan. Walang nagawa ang babae kundi ang sumang-ayon. Ngunit nakaalis ang kanyang nobyo nang di sila nagkausap. Nang gayak na ang kanilang kasal tumakas ang babae na nakadamit-gerero. Ilang taon siyang naglagalag sa mga bundok at gubat hanggang sa mailigtas niya ang kausap.

            Noon biglang sumulpot sina Florante at Aladin. Sa di inaasahang pagtatagpong iyon, di masusukat ang kaligayahan ng apat na tauhan.

Pagliligtas kay Laura

            Si Laura naman ang nagsalaysay. Ayon sa kanya, napapaniwala ni Adolfo na gugutumin ng hari ang taong-bayan kaya’t nagkagulo ang mga ito. Kasunod ng pagkakagulo, ipinapatay ni Adolfo ang hari at ang matatapat na alagad nito. Inagaw ni Adolfo ang pagkahari at pinilit si Laurang pakasal sa kanya. Hindi nagpapahalata ng tunay na niloloob, pumayag si Laura ngunit humingi ng limang buwang palugit upang magkapanahong mapauwi si Florante. Sa kasamaang-palad, nahulog si Florante sa pakana ni Adolfo at naipatapon. Handa nang magpakamatay si Laura nang dumating si Menandro na siyang nakatanggap ng sulat ni Laura kay Florante. Tumakas si Adolfo, tangay si Laura na pinagtangkaang abusuhin sa gubat na iyon. Siya namang pagdating ni Flerida. Pinana nito si Adolfo na namatay noon din.

Masayang Wakas
  
            Matapos ang pagkukuwento ni Laura, dumating si Menandro na may kasamang hukbo. Laking tuwa nito nang makita ang kaibigang si Florante. Ipinagbunyi ng hukbo ang bagong hari na si Florante. Ipinagsama nina Florante sa Albanya sina Aladin at Flerida na kapwa pumayag na maging Kristiyano. Nakasal sina Florante at Laura at sina Aladin at Flerida. Umuwi sa Persiya sina Aladin at Flerida nang mamatay si Sultan Ali-Adab. Nagpasalamat sa Diyos ang mga mamamayang nasisiyahan sa pamumuno nina Florante at Laura.

            Nagwakas ang awit sa hiling ng makata sa kanyang Musa na dalhin kay Celia ang kanyang “Ay!...Ay!”
Posted by at 31 comments:

BUOD NG FLORANTE AT LAURA


Florante at Laura

Posted by at 1 comment:

FRANCISCO BALTAZAR


Posted by at No comments:
Subscribe to: Posts (Atom)